Peta yang menunjukkan salasilah keluarga linguistik bertindan pada peta pengedaran geografi keluarga Tai. Peta ini hanya menunjukkan corak umum penghijrahan suku kaum penutur Tai, bukan laluan tertentu, yang akan berliku-liku di sepanjang sungai dan di laluan bawah.

Dengan memetik fakta bahawa kedua-dua orang Zhuang dan Thai mempunyai eksonim sama bagi orang Vietnam, kɛɛuA1,[lower-alpha 1] Jerold A. Edmondson dari Universiti Texas Arlington menyatakan bahawa perpecahan antara Zhuang (bahasa Tai Tengah) dan bahasa Tai Barat Daya berlaku tidak lebih awal daripada penubuhan Jiaozhi di Vietnam pada 112 BCE tetapi tidak lewat daripada abad ke-5-6 Masihi.[7] Berdasarkan kata pinjaman Cina dalam bahasa Proto-Tai Barat Daya dan bukti sejarah lain, Pittayawat Pittayaporn (2014) mencadangkan bahawa penyebaran Tai Barat Daya mestilah bermula antara abad ke-8 dan ke-10 Masihi.[8]

Sambungan ke bahasa Yue purba

Bahasa Tai berasal dari bahasa proto-Tai-Kadai, yang telah dihipotesiskan berasal dari lembah Yangtze Bawah. Teks Cina purba merujuk kepada bahasa bukan Cina yang dituturkan di seluruh wilayah yang besar ini dan penuturnya sebagai "Yue" . Walaupun bahasa-bahasa tersebut telah pupus, kesan kewujudannya boleh ditemui dalam bahan bersurat yang digali, teks sejarah Cina purba dan substrata bukan Han dalam pelbagai dialek Cina Selatan. Thai, sebagai bahasa yang paling banyak dituturkan dalam keluarga bahasa Tai-Kadai, telah digunakan secara meluas dalam linguistik perbandingan untuk mengenal pasti asal usul bahasa yang dituturkan di wilayah purba China Selatan. Salah satu daripada beberapa rekod langsung ucapan bukan Sinitik pada zaman pra-Qin dan Han yang telah dipelihara setakat ini ialah "Lagu Orang Bot Yue" (Yueren Ge; 越人歌), yang ditranskripsikan secara fonetik dalam aksara Cina pada tahun 528 SM, dan ditemui dalam bab Shanshuo (善说) dalam Shuoyuan (说苑; "Taman Pujukan"). Pada awal 1980-an, ahli bahasa Zhuang, Wei Qingwen menggunakan bahasa Cina Lama yang telah dibina semula terhadap aksara itu mendapati bahawa perbendaharaan kata yang dihasilkan menunjukkan persamaan yang kuat dengan Zhuang moden.[9] Kemudian, Zhengzhang Shangfang (1991) mengikuti pandangan Wei, tetapi menggunakan ortografi Thai sebagai perbandingan, kerana ortografi ini berasal dari abad ke-13 dan mengekalkan arkaisme berbanding sebutan moden.[10]